Neerlands hoop

Je zou in al het voetbalgeweld bijna even vergeten dat er ook belangrijke dingen spelen in het leven. Op 3 juli staat de Tour de France weer op het programma en dat zijn voor mij persoonlijk altijd de drie mooiste weken van het jaar. Wielrennen is fantastisch, maar het wordt nog mooier als Nederlanders een rol kunnen gaan spelen. Gisteren gaf Robert Gesink zijn visitekaartje even af in de ronde van Zwitserland door de koninginnenrit aldaar te winnen. Hij versloeg een een hele rits aan tourfavorieten op indrukwekkende wijze en lijkt dus klaar te zijn voor de Tour de France.

De motor van Cancellara?

Via Twitter kwam ik het volgende, zeer opvallende filmpje tegen. Twee heren (waaronder Rasmussen klokkenluider Davide Cassani) tonen een gemotoriseerde fiets en beweren tevens dat Fabian Cancellara hier gebruik van maakte tijdens de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Als je kijkt hoe de Zwitser wegrijdt bij zijn concurrenten dan zou je het nog geloven ook…

Passo di Gavia 1988

U weet wel, de legendarische etappe over de Gavia tijdens de Giro van 1988. Een beetje wielerliefhebber heeft deze spookbeelden nog op het netvlies staan natuurlijk, maar voor diegenen die het even vergeten waren hieronder de beelden. Erik Breukink won deze etappe en was vanaf dat moment mijn grote wielerheld.

Modderkruipers

De één vond het prachtig en de ander waanzin. Ik behoor tot de categorie mensen die de zevende etappe in de Giro prachtig vonden. In de finale moesten de heren coureurs veertien kilometer kleiweg overbruggen en dat leverde werkelijk prachtige beelden op. Als kijker van de edele wielersport leef je voor dit soort beelden en heb je weinig te maken met de vraag of het allemaal wel verantwoord was. Helaas geen Nederlandse overwinning afgelopen zaterdag, maar met Cadel Evans kan ik prima leven. 😉

Selectieve onderbuikgevoelens

Gisteren stond met Luik Bastenaken Luik de mooiste klassieker van het jaar op het programma en ondanks dat ik ervan heb genoten was er ook flink wat irritatie.

De finale was bloedstollend spannend en alle favorieten vochten als eenlingen tegen elkaar in deze bijzonder zware koers. Uitvallen in de finale van Bram Tankink (de held), Andy Schleck en Philippe Gilbert waren niet genoeg om de beslissing te forceren en de toppers gingen naar elkaar kijken. Toen ze dat net iets te lang deden glipten twee Oostblokkers uit de kopgroep weg: Vinokourov en Kolobnev deden wat renners uit de regio doen, rammen op de pedalen. Dat deden ze zelfs zo hard dat ook thuisfavoriet Gilbert ze niet meer kon bijhalen. Vino was duidelijk de sterkste en reed uiteindelijk weg bij zijn Russische kompaan en won zo voor de tweede keer in Luik.

De neutrale liefhebber zag dus een prachtige koers, maar het journaille zag blijkbaar iets anders. De mannen van Sporza zagen geen uitstekende 36-jarige wielrenner winnen, maar een smeerlap en een bedrieger. Men wilde de overwinning doodzwijgen omdat Vino een zondaar is, iemand die het dopinggebruik niet heeft toegegeven terwijl hij wel schuldig is. Ook Gio Lippens deed vanmorgen nog een duit in het zakje met zijn column en ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet echt snap. De man heeft zijn straf uitgezeten en doet wat al velen voor hem deden: de draad weer oppakken. Wat hij moeten doen gisteren? De overwinning aan Kolobnev laten omdat hij ooit een fout heeft gemaakt? Mij lijkt van niet, maar ik ben dan ook maar een simpele volger. Iemand die leest over de heldendaden van Eddy Merckx, Francesco Moser, Joop Zoetemelk en Johan Museeuw en daarvan geniet zonder ze te veroordelen op de fouten die ze hebben gemaakt tijdens hun carrière. Misschien moet het journaille dat ook maar eens gaan doen met Aleksandr Vinokourov.