Contro il calcio moderno (1)

(tegen het moderne voetbal dus)

Selectieve onderbuikgevoelens

Gisteren stond met Luik Bastenaken Luik de mooiste klassieker van het jaar op het programma en ondanks dat ik ervan heb genoten was er ook flink wat irritatie.

De finale was bloedstollend spannend en alle favorieten vochten als eenlingen tegen elkaar in deze bijzonder zware koers. Uitvallen in de finale van Bram Tankink (de held), Andy Schleck en Philippe Gilbert waren niet genoeg om de beslissing te forceren en de toppers gingen naar elkaar kijken. Toen ze dat net iets te lang deden glipten twee Oostblokkers uit de kopgroep weg: Vinokourov en Kolobnev deden wat renners uit de regio doen, rammen op de pedalen. Dat deden ze zelfs zo hard dat ook thuisfavoriet Gilbert ze niet meer kon bijhalen. Vino was duidelijk de sterkste en reed uiteindelijk weg bij zijn Russische kompaan en won zo voor de tweede keer in Luik.

De neutrale liefhebber zag dus een prachtige koers, maar het journaille zag blijkbaar iets anders. De mannen van Sporza zagen geen uitstekende 36-jarige wielrenner winnen, maar een smeerlap en een bedrieger. Men wilde de overwinning doodzwijgen omdat Vino een zondaar is, iemand die het dopinggebruik niet heeft toegegeven terwijl hij wel schuldig is. Ook Gio Lippens deed vanmorgen nog een duit in het zakje met zijn column en ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet echt snap. De man heeft zijn straf uitgezeten en doet wat al velen voor hem deden: de draad weer oppakken. Wat hij moeten doen gisteren? De overwinning aan Kolobnev laten omdat hij ooit een fout heeft gemaakt? Mij lijkt van niet, maar ik ben dan ook maar een simpele volger. Iemand die leest over de heldendaden van Eddy Merckx, Francesco Moser, Joop Zoetemelk en Johan Museeuw en daarvan geniet zonder ze te veroordelen op de fouten die ze hebben gemaakt tijdens hun carrière. Misschien moet het journaille dat ook maar eens gaan doen met Aleksandr Vinokourov.

Daar zijn we weer

Nadat ik in december de stekker uit mijn oude weblog heb getrokken gaat het toch weer kriebelen.  Ik weet het, bloggen is het twitteren van de jaren ’90, maar toch heeft het wel wat om meer dan 140 tekens te kunnen gebruiken als je daar behoefte aan hebt.

Geïnspireerd door de gratis WordPress weblogs van Karl van Nieuwkerke en Gio Lippens (allebei wielerverslaggevers)  begin ik weer met een schone lei. Ik ga het nu wel anders doen dan voorheen, mijn weblog zal geen inkijkje meer bieden in mijn privéleven omdat dit niemand wat aangaat. De titel van mijn weblog (S.P.Q.A.) verwijst naar een afkorting die te vinden is op de Waagtoren in Alkmaar  en wil eigenlijk alleen maar zeggen dat ik een trotse kaaskop ben.

Ik ga me richten op de dingen die me interesseren en dat betekent concreet ongeveer dat ik het hier veel ga hebben over wielrennen, voetbal (AZ), film, televisie, games, Alkmaar, boeken en muziek. Als je hier terechtkomt omdat je op zoek bent naar de zin van het leven dan heb je dus verkeerd gezocht.